O Día Mundial da Filosofía celebrouse o xoves 21 de novembro. Aínda que a Conferencia Xeral da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO) o declarou oficialmente no 2.005, é o terceiro xoves do mes de novembro e vense celebrando dende o 2.002.

   O tema deste ano é: "Sociedades Inclusivas, Planeta Sostible".

  Este día estableceuse para destacar a importancia desta disciplina, especialmente de cara a xente xoven e tamén para sinalar que "a filosofía é unha disciplina que estimula o pensamento crítico e independente e é capaz de traballar en aras dun mellor entendemento do mundo, promovendo a paz e a tolerancia".

    

   Os 5 obxectivos do Día Mundial da Filosofía son: 

-  Renovar o compromiso rexional e internacional en favor da filosofía.

-  Alentar a análise, a investigación e os estudos filosóficos sobre os grandes problemas contemporáneos para responder mellor ós desafíos cos que se enfronta hoxe en día a humanidade.

-  Sensibilizar á opinión pública á importancia da filosofía e da súa utilización crítica nas eleccións que plantexan a múltiples sociedades os efectos da mundialización ou a incorporación á modernidade. 

-  Facer un balance da situación da ensinanza da filosofía no mundo, insistindo particularmente nas dificultades de acceso.

-  Subraiar a importancia da xeneralización da ensinanza filosófica para as xeracións futuras.

   

   Este día celebrouse con actividades a nivel internacional, nacional e local. Estos eventos permitiron ós participantes compartir unha gran cantidade de puntos de vista e experiencias, respetando a diversidade cultural. 

   Nesta ocasión celebra a filosofía en xeral e ó mesmo tempo, ofrece unha oportunidade para reflexionar sobre algúns dos principais desafíos contemporáneos, que están relacionados co tema do día "Sociedades Inclusivas, Planeta Sostible".

O SOL HIPERACTIVO

   O sol é unha masa de gas que se atopa literalmente en ebullición. A súa superficie, a fotosfera, está dividida en células de convección, cada unha cun tamaño parecido ó da península Ibérica (uns 1.000 kilómetros).
  Cada once anos o Sol precisa recompoñer a súa estructura magnética completamente e, para esto, intercambia os seus polos magnéticos Norte e Sur, comenzando un novo ciclo. O proceso de intercambio de polos correspondente ó presente ciclo vense observando dende hai uns meses.
  O Sol atravesa agora polo seu momento de máxima actividade. Este periodo ven a continuación dun mínimo que foi particularmente longo e tranquilo.

 
  O que sucede en realidade é que o periodo solar de once anos é moi irregular. A súa duración pode variar entre sete e quince anos e os seus máximos e mínimos poden ter amplitudes moi variables.
  O actual máximo solar ten as características habituais. Ata agora as maiores fulguracións tiveron lugar o 6 de agosto do 2011 (tipo X6.9) e o 7 de marzo de 2012 (tipo X5.4), ás que lle segue a do 5 de novembro do 2013 (tipo X3.3).
  A erupción do día 5 de novembro foi captada desde o espacio polo Solar Dynamics Observatory (SDO) da NASA.
  Según o sistema de clasificación, os niveis das fulguracións son de 5 tipos: A,B,C,M y X según o fluxo crecente de raios X medido nas inmediacións da Terra. Cada tipo ten un fluxo 10 veces maior ca o anterior. Dentro de cada tipo, subdivídense dacordo con unha escala lineal de 1 a 9, por exemplo: X1, X2, X3, ..., sendo as X9 as fulguracións máis intensas da escasa, 9 veces máis intensas que as de tipo X1. Fulguracións de enerxía superior a X7 houbo moi poucas nos últimos 30 anos.
  Os raios X procedentes das fulguracións, tardan uns 8 minutos en alcanzar o noso planeta. Cando esta radiación é moi intensa pode xerar problemas serios na propagación de ondas de radio dos nosos sistemas de comunicacións, sobre todo nas ondas cortas utilizadas na aviación de largo alcance, comunicacións de emerxencia e sistemas de radioaficionado.

  Xunto coa radiación X, as erupcións solares poden ir asociadas con eyeccións de masa coronal que arrastran grandes cantidades de partículas moi enerxéticas que supoñen un perigo grave para as naves espaciais que se atopen na súa traxectoria. Estas partículas cargadas, que viaxan a velocidades de entre 300 e 1000 kilómetros por segundo, poden tardar 2 ou 3 días en chegar á Terra. Cando alcanzan o noso planeta, penetran na atmósfera seguindo as liñas magnéticas da magnetosfera, esto é, polas rexións cercanas ós polos. O interactuar cos átomos e moléculas da atmósfera dan lugar ás auroras boreais.

O RELOXO BIOLÓXICO DO ADN

   Todo o mundo envellece, pero os científicos non saben realmente porqué ocorre. Un estudo da Universidade de California-Os Anxeles (UCLA) , nos Estados Unidos, revela un reloxo biolóxico incrustado no noso xenoma que pode dar información de porqué os nosos corpos envellecen e cómo frear o proceso.
  Ata o momento a maioría dos estudos que analizaban os reloxos biolóxicos do noso corpo basábanse nas hormonas, os telómeros ou a saliva. A nova investigación é a primeira en identificar un reloxo interno capaz de medir con precisión a idade de diversos órganos, tecidos e tipos de células.
  Para crealo, o profesor de Xenética Humana na Escola de Medicina de UCLA, Steve Horvath, centrouse na metilación, un proceso natural que altera químicamente o ADN. Este experto tamizou 121 conxuntos de datos previamente recollidos polos investigadores que estudiaron a metilación nos tecidos humanos sans e cancerosos.
  Recollendo información de cerca de 8.000 mostras de 51 tipos de tecido e células de todo o corpo, trazou cómo a idade afecta ós niveis de metilación de ADN desde o prenacimento ós 101 anos.
  Para identificar o reloxo, concentrouse en 353 marcadores que cambian coa idade e están presentes en todo o corpo. Horvath probou a eficacia do reloxo mediante a comparación da idade biolóxica dun tecido á súa idade cronolóxica e, o reloxo resultou exacto en varias ocasións.
  Este reloxo acelerase nos primeiros anos de vida ata os 20 anos, logo reduce a súa velocidade e mantén un ritmo continuo, según a investigación, que indica que aínda se descoñece si os cambios no ADN causan o envellecemento.
  Obtivéronse resultados particulares, pois as probas dos tecidos sanos do corazón mostran que a súa idade biolóxica é duns nove anos máis xoven do pensado, namentras que os tecidos mamarios femeninos son de dous a tres anos máis vellos que o resto do corpo da muller. Pero si unha muller sufre cancro de mama, o tecido sano que rodea ó tumor é un promedio duns 12 anos máis vello que o resto do corpo. Esto é interesante tendo en conta que o cancro de mama é o cancro máis frecuente nas mulleres. Ademáis a idade é un dos factores de risco de cancro.
  Ademáis a investigación analizou a importancia das células nai no proceso de envellecemento. "A investigación mostra que tódalas células nai son recién nacidos", explica Horvath.
  O estudio foi publicado na revista especializada Genome Biology e a propia universidade solicitou xa unha patente provisional desta ferramenta de predicción da idade dos tecidos.

http://www.youtube.com/v/UecwS2QYOA0?autohide=1&version=3&attribution_tag=jMEd8yfNiROt9AXyGWo3xQ&showinfo=1&autohide=1&feature=share&autoplay=1

OS 10 DESCUBRIMENTOS CIENTÍFICOS MÁIS IMPORTANTES DESTE SÉCULO

   No que levamos de século XXI, a ciencia xa nos deixou inmumerables achados. Son tantos, que se poderían facer infinidade de listas. Eiquí propoñemos unha cos descubrimentos máis destacados.

   1-   O BOSÓN DE HIGGS

   É unha partícula elemental proposta no Modelo estándar de física de partículas. Recibe o seu nome en honor a Peter Higgs, quen en 1964, xunto con outros, propuxo o chamado mecanismo de Higgs para explicar a orixe da masa das partículas elementais. 

  A existencia da coñecida como partícula de Deus foi confirmada o pasado 4 de xullo de 2012 pola Organización Europea para a Investigación Nuclear (CERN). 

  Da existencia do bosón depende, entre outras cousas, que a teoría actual que explica o Universo visible sexa correcta. 

  O 8 de Outubro de 2013 concedéronlle a Peter Higgs, xunto a François Englert o Premio Nobel de Física por este descubrimento. 

   2-   O XENOMA HUMANO, DESCIFRADO

   O xenoma humano é a secuencia de ADN dun ser humano. 

  Un grupo de científicos que traballaban no Proxecto Xenoma Humano, descifraron a secuencia completa do xenoma humano. Este Proxecto iniciouse no ano 1990, tivo como propósito descifrar o código xenético contido nos 23 pares de cromosomas, na súa totalidade. No 2005 deuse por finalizado este estudo chegando a secuenciarse 28000 xens. 

  Coñecer a secuencia completa ten moita relevancia en canto ós estudos da biomedicina e xenética clínica, desenrolando o coñecemento de enfermidades pouco estudiadas, novas mediciñas e diagnósticos máis fiables e rápidos. 

   3-  REPROGRAMACIÓN CELULAR. 

   As células nai poden ser modificadas de modo que adquiran novas propiedades e posteriormente ser introducidas en pacientes, para, por exemplo, revertir unha patoloxía. A rexeneración de órganos por medio de estratexias de reprogramación celular é unha das aplicacións potenciais en biomedicina. 

  O xaponés Shinya Yamanaka, recibiu no 2012, xunto co científico británico John B. Gurdon, o Nobel de Medicina polas súas investigacións pioneiras en clonación e células nai. 

   4-   O "ADN" BASURA" É UTIL 

   Investigacións do proxecto ENCODE ( a investigación de maior envergadura no campo da xenómica), descubriu no 2012 que o chamado ADN basura é información útil e importante, é en realidade, un gran panel de control con millóns de interruptores que regulan a actividade dos nosos xens e sen os cales os xens non funcionarían e aparecerían enfermidades.

   

   5-   ATOPADO O HOMÍNIDO MÁIS ANTIGO

   É unha femia, pesa arredor de 50 kg e mide uns 120 cms de altura, atopado en Etiopía no 1992. 

  Chámase Ardi, nome dado ó esqueleto pertencente a especie Ardipithecus ramidus, probablemente un homínino (primate bípedo), que está considerado o máis primitivo homínino coñecido ata a fecha e que viviu no Plioceno, fai uns 4,4 millóns de anos.

  

   

   6-  A EXISTENCIA DE AUGA EN MARTE.

   No 2008 a NASA confirmaba a existencia de auga no planeta Marte. A sonda Phoenix, atopaba xeo no Polo Norte marciano.

   

   7-   ATOPAN PLANETAS SIMILARES Á TERRA.

   A sonda espacial Keppler observa simultáneamente unhas 150.000 estrelas e analiza o seu brillo cada 30 minutos para detectar posibles tránsitos de planetas. Na Vía Láctea existen uns 17.000 millóns de planetas parecidos á Terra. Esto quere dicir que unha de cada seis estrelas do tamaño no noso Sol ten un planeta similar ó noso orbitando en torno a ela. A maioría están nembargantes, demasiado próximos o seu sol polo que son demasiado quentes para ter vida. 

   

   8-   DESCUBRIMENTO DO GRAFENO.

   É unha sustancia formada por carbono puro, o material máis delgado e resistente do mundo, transparente, flexible, resistente, conductor da electricidade. 

  Dous científicos rusos recibían o Premio Nobel de Física 2010 polos seus revolucionarios descubrimentos acerca deste material, con implicacións en áreas que van desde a física cuántica ata a electrónica de consumo. 

  

    9-  DEMOSTRACIÓN DA CONXETURA DE POINCARÉ

   Poincaré plantexou unha cuestión central da topoloxía: o estudo das propiedades xeométricas dos obxetos que non se modifican ó ser estirados, dobrados ou comprimidos. O matemático francés propuxo unha conxetura e o ruso Perelman deulle a categoría de teorema encontrándolle a solución. 

   

   10-   A NANOTECNOLOXÍA. 

   É a tecnoloxía dos materiais e as estructuras na que a orde de magnitude se mide en nanómetros, con aplicación á física, a química e a bioloxía. 

  No campo de medicina as posibilidades son infinitas. En medicina rexenerativa, por exemplo , a idea é conseguir liberar células ou pequenos tecidos en órganos enfermos para que poidan ser reparados. 

  Os científicos foron capaces de desenrolar compoñentes de computación de tamaño molecular, de millonésimas de milímetro. 

 KEPLER 78B, 

O PLANETA MAIS SIMILAR A TERRA

   Investigadores do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT) descubriron que o pequeno planeta Kepler 78b, que está a 700 anos luz de aquí é moi similar á Terra.

  Por tamaño e por masa é algo superior, ten 1,7 veces a masa da Terra, 1,2 veces o tamaño e a súa densidade é de 5,3 gramos por centímetro cúbico.A súa composición de ferro e roca é case a mesma. E a temperatura anda entre os 3.000 e 5.000 grados centígrados, un verdadeiro inferno polo que non sería habitable. 

  Ten unha estrela Kepler-78 que é moi parecida ó noso Sol, é un 30% mais pequena pero é da mesma cor e temperatura superficial e da unha volta completa arredor dela cada 8,5 horas (unhas 20 órbitas á semana), en lugar dos 365 días que tarda a Terra en dar a volta ó Sol. A súa cercanía á súa propia estrela implica tamén que a súa órbita debe ser inestable e que en pouco tempo será arrastrado cara o seu sol. Así pois, este planeta está destinado a desaparecer, aínda que esto podería ocorrer dentro de 3.000 millóns de anos. 

  

  O seu descubrimento foi posible gracias a un espectrógrafo de alta resolución deseñado especificamente para a búsqueda e o estudio dos planetas extrasolares. Trátase de HARPS-N (Hign Accuracy Radial Velocity Planet Searcher-North), co que os científicos esperan estudiar e confirmar qué candidatos observados previamente polo telescopio Kepler da NASA poden pasar a considerarse oficialmente exoplanetas. 

  O que fai que se considere a Kepler-78b un planeta especial é que é ata agora o máis parecido á Terra que se descubriu en términos de peso e tamaño. 

  O estudo de planetas extrasolares é un deses campos de investigación que máis atrae ó público e que desperta máis pasións na comunidade científica. 

  Moitos países están financiando agora novos espectógrafos para os grandes telescopios e satélites para observar a composición das atmósferas destes planetas. Encontrar un planeta, ou ben moitos, que poidan ser habitables será a próxima revolución copernicana e cultural.