VIAXE E ESTANCIA EN MARTE, IGUAL A 50.000 RADIOGRAFÍAS

   Os seres humanos que viaxen a Marte no futuro terán que enfrentarse a múltiples impedimentos, pero un dos máis perigosos será a radiación que recibirán durante a viaxe de ida e a súa estancia no Planeta roxo, que podería aumentar seriamente as súas posibilidades de sufrir cáncer. A radiación en Marte é moito máis dura ca na Terra porque non existe un campo magnético global e a súa atmósfera é moito máis delgada ca nosa, o que proporciona unha escasa protección ante os raios cósmicos e as partículas solares. 

                  

  O rover Curiosity da NASA mediu eses niveis de radiación no cráter Gale, onde se atopa dende a súa aterrizaxe, desde agosto de 2012 ata xuño de 2013, e mostra unha tasa de radiación diaria de 0,67 milisievert (mSv) en ausencia de tormentas solares nin eyeccións de masa coronal. Si un astronauta pasara nesa zona e nas mesmas condicións 500 días, recibiría unha dosis de radiación equivalente a facerse 15.000 radiografías (unha radiografía de tórax, a máis suave, equivale a 0,02 mSv). 

  Pero esto non acaba eiquí. Como é lóxico, a esta dosis habería que sumar a da viaxe de ida de 180 días e outro de volta de outros 180 días, traxectos nos que a exposición sería considerablemente pior, xa que suporía recibir como promedio 1,8 mSv ó día procedentes da radiación ambiental do espacio interplanetario coa única protección da nave espacial.. E, de novo, tendo en conta unha actividade solar similar e cos sistemas de propulsión actuais. Nos desprazamentos, o sufrido astronauta acumularía 0,66 Sievert (Sv) e en total, tendo en conta a misión completa, volvería a casa con 1 Sv no seu corpo, como si se houbera feito unhas 50.000 radiografías.

 
































  Estudos de poboación a largo plazo demostraron que a exposición á radiación aumenta o risco de cáncer no curso da vida dunha persoa. A exposición a unha dosis de 1 Sv asóciase náuseas, pérdida de apetito, pérdida de médula ósea, danos nos ganglios linfáticos, etc... Todo esto supón un aumento do 5% no risco de padecer un cáncer mortal.

UNHA RETINA BIÓNICA RESTABLECERÁ A VISTA ÓS CEGOS

  A recuperación da vista nos cegos foi sempre un argumento de ciencia ficción, pero unha compañía israelí estao convertindo en realidade para pacientes que padecen cegueira polo deterioro da retina.

Trátase dun dispositivo do tamaño dun gran de arroz, que emula a función da retina capturando as sinais visuais como unha cámara, para logo convertilas en sinais eléctricas que estimulan as neuronas para crear as imaxes no cerebro.

O chip foi probado con éxito en porcos e a compañía Nano-Retina, con sede na cidade israelí de Herzliya, prevé que contará cun prototipo humano da súa denominada "Bio-Retina" dentro de dous anos.

O dispositivo implántase na parte posterior do ollo nunha intervención relativamente sinxela, similar a unha de cataratas que dura uns 30 minutos e só require anestesia local.

                                   

A visión que obterá o paciente permitiralle ver a televisión e identificar rostros gracias a unha resolución de 600 pixels (o modelo máis sofisticado), pois os creadores estudiaron que 260 pixels é o mínimo para ter un nivel de visión aceptable.

Non obstante, ésta será en blanco e negro, e ós que se lles implante o dispositivo non poderán conducir ou ler letras que non sexan de grandes dimensións.

Ademáis da facilidade para introducir o artiluxio no ollo, este non dispón de batería polo que a súa implantación será definitiva, e a súa única fonte de enerxía procede dunhas gafas de sol especialmente diseñadas que transmiten de forma inalámbrica un láser directamente ó chip e poden recargarse polas noites.

A Bio-Retina actúa asimismo de maneira armoniosa cos movementos naturais do ollo, incluidos os do globo ocular ou a dilatación das pupilas, o que facilitará ó paciente mirar de lado a lado sen necesidade de ter que xirar a cabeza.

                           

De momento, o revolucionario invento resolverá a vida a pacientes con retinosis pigmentaria e dexeneración macular asociada á idade (AMD, polas súas siglas en inglés), trastornos comúns a partir dos 60 anos.

Pero os responsables da retina biónica prevén que no futuro se abrirá o terreo ó tratamento de enfermedades como a retinopatía diabética, ou aquelas nas que o foto-receptor se atrofia e non pode funcionar outra vez debido a que non hai células que poidan traducir a luz que chega á retina nunha visión útil.

O dispositivo non serve para aqueless que naceron cegos ou sofren doencias non relacionadas con lesións retinais.

Para sacar adiante este sofisticado producto a empresa israelí colabora con equipos científicos e industrias en todo o mundo, co fin de estudiar a mellor solución a determinados problemas.

NON É MAXIA, É CIENCIA

  Moitos dos trucos utilizados polos ilusionistas básanse nas propiedades sorprendentes de certos materiais. O  nitinol, por exemplo, é unha aleación de níquel e titanio que ten unha curiosa propiedade coñecida como memoria de forma. Cando este material sufre unha deformación, pode recuperar a súa forma inicial despois de quentalo un pouco. Esto, ademáis das múltiples aplicacións prácticas que pode ter (en medicina, odontoloxía, válvulas termostáticas), permite facer experimentos espectaculares.

Masilla magnética. | EM

  Outro material con propiedades fascinantes é o galio, un metal que non existe libre na natureza, senón que se crea artificialmente e que ten un punto de fusión baixo, duns 30 ºC. Por iso é fácil facelo pasar de estado sólido a líquido manteñendoo na man. Ademáis, trátase dun metal con moi baixa toxicidade, a diferencia do mercurio, razón pola que se usa nos termómetros.

 Un terceiro material 'máxico' é o que se coñece como masilla magnética. Aínda que se puede comprar, Michael Saurus, inventor de multitude de obxetos curiosos, explica cómo fabricar unha versión casera a partir de plastilina e polvo de óxido de ferro.

 O experimento con esta masilla consiste en expoñela a un pequeno imán, de forma que se verá atraída cara el e creará a ilusión de que a sustancia engulle a pequena peza magnética. Existen na redeespectaculares vídeos con timelapse nos que se aprecia este efecto.

UN ESTUDIO DESAFÍA A DARWIN

  Un novo estudio, que se publica este domingo en «Nature», mostra que as especies que viven xuntas non están obrigadas a evolucionar de maneira diferente para evitar competir entre sí, desafiando unha teoría que se mantivo desde «A orixe das especies» de Darwin.

                      

Os seus autores revelan que a competencia parece non ser o principal motor de diferenciación entre especies, senón que as especificidades parecen evolucionar cando os animais conviven ailladamente.

Centrándose nos horneros ('Furnarius'), unha das familias de aves máis diversa no mundo, o equipo dirixido pola Universidade de Oxford, no Reino Unido, levou a cabo a análise máis profunda realizada polo momento dos procesos que provocan as diferencias de evolución entre especies.

Estos expertos atoparon que aínda que as especies de aves que se dan xuntas foron consistentemente máis diferentes das especies que viven separadas, esto foi simplemente un artificio para o momento no que se atopan.

De feito, unha vez que se contabilizou a variación na idade das especies, as que coexisten en realidade son máis similares que as especies que evolucionan por separado, frente á visión de Darwin que segue sendo ampliamente aplaudida hoxe.

O estudio comparou picos, patas e cantos de máis do 90 por cento das especies de hornero. Para facer frente ó enorme reto de secuenciar os xens e tomar medidas, científicos da Universidade de Oxford uníronse a colegas da Universidade de Lund (Suecia) e as universidades estadounidenses de Louisiana e Tulane (Nueva Orleans) e o Museo Americano de Historia Natural (Nueva York).

Aínda que as especies que viven xuntas teñen picos e patas que no son máis diferentes que os das especies que viven separadas, o descubrimento máis sorprendente foi que as súas cancións eran máis similares. Esto desafía algunhas ideas de fai moito tempo porque a idea estándar durante o último século foi que as especies de aves que conviven xuntas terían que evolucionar hacia cánticos diferentes para evitar confusións.

As razones son difíciles de explicar e requiren máis estudios, pero poden ter algo que ver coas vantaxas de utilizar a  mesma «linguaxe» en términos de sinais agresivas ou territoriais similares. E pon como exemplo ós individuos de dúas especies estreitamente relacionadas con cancións similares que poden beneficiarse, xa que son capaces de defender territorios e evitar contiendas territoriais nocivas non só contra rivais da súa mesma especie, senón contra outras especies que conviven nos mesmos lugares e que compiten por recursos similares.

O equipo necesitou casi unha década para compilar as secuencias xenéticas e as medicións de rasgos a partir de 350 linaxes de hornero. As grabacións das cancións foron feitas en máis de vinte países por numerosos ornitólogos tropicais e o material do museo centrouse nos especímenes recollidos por centos de persoas, que se remontan ó famoso naturalista británico Alfred Russell Wallace, na década de 1860.

OS RECORDOS PÓDENSE BORRAR

  Un equipo internacional de investigadores constatou en humanos que os recordos pódense borrar de maneira selectiva mediante a terapia electroconvulsiva (TEC), aplicada pouco despois de que os citados recordos sexan evocados.

  Esta é a principal conclusión dun traballo que publica a revista Nature Neuroscience, liderado por Marijn Kroes (Holanda).

  Nel participan, entre outros, o británico Bryan Strange, director do laboratorio de Neurociencia Clínica, no Centro de Tecnología Biomédica (Universidad Politécnica de Madrid), e Guillén Fernández, director do Donders Centre for Neuroscience, Holanda.

  O experimento realizouse en Holanda con 39 pacientes diagnosticados con depresión e ós que xa se lles aplicaba a TEC.

                    

  Os investigadores fixéronlles aprender dúas historias con contido emocional -unha dun atraco e outra dun accidente-, unha semana antes de que lles fora aplicada a terapia electroconvulsiva.

  A aprendizaxe destas historias foi a través da combinación de diapositivas e unha narración, explicou a Efe Strange.

  Chegado o momento da TEC no quirófano, os investigadores mostraron a un grupo de pacientes a primeira diapositiva, en parte oculta, dunha das historias, xusto antes de que recibiran as correntes do citado tratamento.

  O obxetivo, evocar os seus recordos sobre esa historia desagradable que aprenderan.

  Vintecatro horas despois, os investigadores preguntaron ós pacientes que recordaran ambas historias e constataron que aqueles que recibiran electroconvulsións presentaron unha pérdida de memoria ó intentar recordar a historia reactivada antes da TEC.

  "Este experimento demostra que se poden disminuir os recordos selectivamente", según Strange, e confirma que existe un proceso de reconsolidación da memoria.

  E é que históricamente a neurociencia falou de tres fases na memoria: codificación, consolidación e proceso de recordo, pero desde fai uns anos uniuse unha cuarta, a de reconsolidación.

 A primeira é o momento da aprendizaxe, a segunda é cando o aprendido se consolida e a terceira o que logramos recordar.

 A cuarta fase, a de reconsolidación, dáse cando un recordo xa consolidado é evocado -por exemplo, unha paisaxe ou un olor pódenos evocar un recordo determinado-, e é eiquí cando se abre un período de labilidade ou fraxilidade no cal a memoria pode ser modificada por un factor externo, como neste experimento.

 Este estudio, según Strange, afonda no coñecemento sobre cómo se pueden modificar os recordos no cerebro e podería axudar a pacientes, por exemplo, con trastorno de estrés postraumático.

MORREU MIJAÍL KALÁSHNIKOV, O INVENTOR DA ARMA MÁIS USADA DO MUNDO

   Kalashnikov, fillo de campesiños siberianos que nunca terminou a escola, amosou desde o seu alistamento no Exército Roxo en 1938 un gran interés polo desenrolo de armas de fogo. No ano 1941, destináronno a Leningrado, agora San Petersburgo, para que utilizara as súas ideas na mellora dos carros de combate soviéticos. Nunha batalla contra os nazis na que conducía un tanque, resultou ferido e foi hospitalizado. 

  Alí escoitou as queixas dos seus compañeiros sobre as anticuadas carabinas soviéticas e empezou a idear a nova arma. Nada máis saír do hospital, Kalashnikov comenzou a traballar no proxecto, que rapidamente chamou a atención dos seus superiores e trasladáronno ó instituto da aviación de Moscú para que traballara con máis recursos. O proxecto final concluiu no 1947 baixo o acrónimo de Avtomat Kaláshnikov, modelo 1947 (AK-47).

  Kalashnikov convertiuse nunha institución en Rusia e contou cun gran recoñecemento no país. Incluso, no 2009, o Kremlim nombrou a Mijail Kalashnikov "héroe de Rusia" pola súa aportación ó país coa creación da arma, que tivo un gran protagonismo militar nos anos posteriores á Segunda Guerra Mundial.

 O creador do fusil comentou en máis dunha ocasión que inventouno para defender a súa patria e que lamentaba que houbera caído en malas mans. "Non teño culpa de que a arma que leva o meu nome sexa a que máis xente matou na histori. Eu deseñei un instrumento para a paz", comentou en varias ocasións o inventor.

  O Kalashnikov é coñecido polo seu deseño sinxelo e a súa gran fiabilidade, xa que soporta condicións ambientais moi desfavorables sen nengún inconvinte. 

  Nos seus anos de historia sufriu máis de 20 modificacións, se ben, a maioría conservan a estructura orixinal.

  Encóntrase oficialmente en servicio en 55 países e adorna emblemas nacionais como, por exemplo, a bandeira de Mozambique ou Timor Oriental. 

  Pero ademáis, as súas características convertíronno no fusil máis popular tamén entre grupos guerrilleiros e milicianos terroristas. A súa capacidade para seguir respondendo tras ser lanzado ó barro, sumerxido en auga ou incluso, atropelado por unha camioneta, facíanno especialmente útil para a "guerra de guerrillas". 

  Kalashnikov confesou no 2007, con motivo do 60 aniversario do rexistro oficial do seu fusil na URSS, que os nazis, ó invadir o seu país na Segunda Guerra Mundial (1939-1945), foron os verdadeiros responsables do seu invento porque a súa auténtica vocación era deseñar maquinaria agrícola. 

TRASPLANTAN UN CORAZÓN ARTIFICIAL CON TECIDOS BIOLÓXICOS

  Un equipo médico francés trasplantou por primeira vez un corazón artificial elaborado a partir de tecidos biolóxicos, que reduce o risco de rechazo e que funciona de forma autónoma, informou hoxe a empresa que concebiu a prótese.

  A operación realizouse con éxito o pasado mércores no hospital Georges Pompidou de París e foi levada a cabo no marco dun "ensaio clínico", indicou a empresa Carmat nun comunicado.

  O corazón implantado, explicou, xenera unha circulación sanguínea de forma autónoma a nivel fisiolóxico.

                       

  Actualmente o paciente encóntrase, baixo vixilancia, en reanimación, desperto y comunícase coa súa familia, según a nota.

  Carmat presentou fai catro anos esta revolucionaria prótese como unha solución a "decenas de miles" de pacientes con insuficiencias cardiacas e que no tiñan acceso a un donante natural.

  Pero ata setembro pasado a empresa non tivo o permiso das autoridades sanitarias francesas para proceder ó primeiro implante nun ser humano.

  Carmat confía en que o corazón artificial que desenrolou imite á perfección o funcionamento dun órgano natural, adaptando de forma autónoma o seu ritmo á actividade do portador sen necesidade dun control externo.

  A prótese está desenrolada a partir dos componentes, a menudo de orixe animal, das válvulas cardiacas concebidas polo profesor Alain Carpentier, cofundador de Carmat.

  Gracias ós seus tecidos biolóxicos e a súa concepción autónoma, o corazón resolve, dacordo cos seus creadores, os principais problemas ós que se enfrentan as próteses cardiacas artificiais.

  

  O corazón está dotado de sensores electrónicos y dun complexo sistema electromecánico que detecta a posición na que se encuentra o paciente -de pé, sentado ou tumbado- ademáis da presión venosa y arterial ligada a súa actividade, polo que adapta a frecuencia cardiaca e o fluido ás diferentes situacións.

  A concepción da próteses é froito do traballo dun equipo multidisciplinar no que, ademáis da experiencia médica de Carpentier, participaron enxeñeiros do consorcio aeronáutico europeo EADS, propietario do fabricante de avións Airbus.

  Máis de quince anos de estudio permitiron crear este corazón co que os seus inventores esperan salvar "decenas de miles de pacientes".

EN BUSCA DA "SUPERINTELIXENCIA"

   Nunhas luminosas oficinas na Universidade de Oxford, máis de 300 académicos levan oito anos buscando respostas ás "grandes preguntas" da nosa civilización. Estamos no Instituto para o Futuro da Humanidade (FHI), recorrido por un taboleiro branco na que os algoritmos e as ecuacións se suceden nunha especie de grafiti inquietante e indescifrable.

           

   A falta dunha bola de cristal, Nick Bostrom séntase nunha desas pelotas de pilates que fan as veces de sillas ante a gran mesa de reunións. O filósofo e matemático sueco de 40 anos, considerado como un dos 100 mellores cerebros do planeta pola revista Foreign Policy, leva as riendas do FHI e intenta despexar desde eiquí a brétema do que nos espera nas próximas décadas, que non é pouco.

   "O home é a maior promesa e a maior ameaza para o home", advírtenos xa de entrada. "Estamos en medio do maior proceso transformativo da Humanidade, o que tal vez nos abra as portas do post-humanismo.   Pero as mesmas tecnoloxías que nos van a posibilitar ese salto entrañan tamén grandes riscos. En certo modo, somo como bebés xogando con explosivos".
   Un dos campos predilectos de Bostrom é o estudio das catástrofes existenciais e os riscos da especie humana.
   Tres tecnoloxías, tres, ofrecen según Bostrom a gran promesa ou a gran ameaza, según se mire: a nanotecnoloxía molecular, a bioloxía sintética e a superintelixencia. O ideal, según el, é que a superintelixencia artificial (a creación dun intelecto que se comporta de maneira superior ós cerebros humanos) avanzara máis rápido que as outras dúas tecnoloxías e nos permitira un relativo control.
   Bostrom é un dos maiores adalides do transhumanismo (cómo aplicar a tecnoloxía para mellorar as capacidades físicas e mentais da nosa especie). "Non creo que vaia a haber un momento máxico ou místico da fusión home-máquina no 2044 ou en calquer outro ano simbólico. Creo que todo vai a ser máis gradual, e ata certo punto é desexable que así sexa, para que poida haber un debate na sociedade e se poidan evaluar as dimensións éticas".
   A carreira cara a superintelixencia segue aberta e os riscos son tamén patentes.

UN "SUPERGLUE" CAPAZ DE PEGAR

 TECIDOS HUMANOS

   Pode que non quede tanto para encontrar nos quirófanos un pegamento en lugar de agulla e fio para dar puntos. Un equipo de científicos da Universidade Pierre e  Marie Curie (Francia) propón unha especie de superglue realizado con nanopartículas capaz de pegar, nuns 30 segundos, tecido humano. 

  Non é a primeira vez que un grupo de investigadores intenta dar coa fórmula do adhesivo biolóxico. 

  O problema, tal e como relatan os creadores do futuro pegamento de tecidos, é que ó introducir estos materiais no organismo «poden producir inflamacións importantes». As veces, reabsorbense mal e, polo tanto, a ferida tarda máis en cicatrizar. Para evitar estas complicacións, varios equipos de expertos puxeron en marcha estudios en busca do material perfecto, «que se adapte ó organismo moito máis rápido e a recuperación se acelere».

  De forma experimental, probouse un intento de pegamento en cirurxía cardiovascular. Este adhesivo non estaba basado en nanopartículas, senon en cianocrilato, unha modificación do superglue autorizada para os organismos vivos. Nembargantes, «produce un calor que mata o tecido circulante e eso é perxudicial para a recuperación da ferida».

  Como argumentan os investigadores franceses, «encontrar un método eficaz [que non sexan os puntos] para unir tecidos biolóxicos é moi complicado», pola gran cantidade de auga que teñen. «Os adhesivos biolóxicos en húmedo non pegan». Nembargantes, un artigo da revista Nature demostra que as nanopartículas sí poderían logralo.

  A diferencia do cianocrilato, o pegamento de nanopartículas non produce o nocivo efecto do calor, aínda que, de momento, só se estudiou en animais. Da mesma maneira que se utiliza o superglue para pegar dúas pezas de cerámica, os autores deste traballo extenderon unha solución de nanopartículas (óxido de silicio en polvo con auga) sobre a superficie de dous trozos de fígado de terneira,  presionáronnos e, «ó cabo duns 30 segundos, conseguimos unha forte unión».

  Dados os resultados, os seus creadores cren que esta nova proposta de adhesivo biolóxico podería ser igual de «rápida, sencilla e eficaz en inxeñería tisular e en cirurxía en humanos». Por eso, animan a que se siga investigando nesta liña.

CONVERTEN ALGAS EN PETRÓLEO 

CRUDO

  Investigadores estadounidenses desenrolaron un proceso químico que, en só uns minutos, logra converter algas cosechadas -una pasta verde coa consistencia dun puré de guisantes- en petróleo crudo. Na natureza, este mesmo proceso tarda millóns de anos. Unha compañía de biocombustibles con sede en Utah xa está traballando para construir una planta piloto onde desenrolar esta tecnoloxía.

  A idea de utilizar algas para producir petróleo non é nova, pero o sistema empregado polo Laboratorio Nacional do Noroeste do Pacífico (PNNL) resulta, según anuncia, máis barata, rápida e eficiente. Durante o proceso, unha suspensión viscosa de algas bótase no extremo dun reactor químico. Unha vez en funcionamiento, en menos dunha hora sae petróleo crudo xunto con auga e un chorro de material que contén fósforo e que puede ser reciclado para cultivar máis algas.

  Cun refinado adicional convencional, o aceite de algas en bruto convértese en combustible para avións, gasolina ou diesel. A auga residual tamén se procesa, para obter gas e sustancias como potasio y nitróxeno, que, coa auga depurada, tamén poden ser reciclados para facer crecer máis algas.

  «O coste é o gran obstáculo para elaborar un combustible a base de algas», di Douglas Elliot, responsable da investigación. «Creemos que o proceso que creamos axudará a que os biocombustibles de algas sexan moito máis económicos». Según explican desde o PNNL, ese aforro conséguese gracias á combinación de varios pasos químicos nun só proceso continuo, sobre todo polo uso de algas molladas cun 80% o 90% de auga. A maioría dos procesos actuais esixen secar as algas, o que requiere moita enerxía e é caro.

  O sistema funciona a unha temperatura de 350 grados Celsius e unha presión moi alta de 206 bares. «É coma o uso dunha pota a presión, soamente que as presións e temperaturas que utilizamos son moito máis altos», apunta Elliott. En efecto, os científicos duplican o proceso natural de transformación de algas en petróleo que no medio ambiente tarda millóns de anos, pero no laboratorio es «moito, moito máis rápido».

  A investigación suscitou o interés das compañías de biocombustibles. Unha delas, Genifuel Corp, con base en Utah, decidiu sacalo adiante e obtivo unha licencia para esta tecnoloxía. Xunto cos científicos do PNNL constúen unha planta industrial para desenrolala.

UN SOLDADO BRITÁNICO CONTROLA O SEU BRAZO BIÓNICO COA MENTE

   Andrew Garthwaite perdeu a totalidade do seu brazo dereito durante un bombardeo na provincia de Helmand (Afganistán) contra os talibáns, en setembro de 2010. Durante meses, a súa vida cambiou  drásticamente ante a incapacidade de realizar tareas tan cotidiáns como preparar un café. Gracias á evolución da ciencia, este soldado británico de 26 anos puido recuperar a movilidade mediante unha das próteses de brazo máis avanzadas do mundo que controla coa súa mente. 

  A extremidade dereita de Garthwaite desprendeuse á altura do seu ombro. Os cirurxiáns tomaron as puntas dos nervios que seguirían ó longo do seu brazo ata a súa man e conectáronnas cos músculos do seu peito. Unha conexión electrónica une esta área co seu brazo biónico.

   "Tomamos tódolos nervios que ían ó seu brazo e dirixímolos ó seu peito. Cando pensa en mover a súa man, o seu brazo ou os seus dedos os diferentes músculos da parede do seu peito actívanse", explica o cirurxián OskarAszmann.

  Tras unha operación de seis horas para implantar a prótese ó seu corpo nun centro médico en Viena e dous anos aprendendo a movela e a agarrar obxetos, a día de hoxe pode preparar por si mesmo un sandwich ou plantar unhas flores. O ano pasado conduxo un coche e volveu na súa moto, aseguran desde o Centro de Rehabilitación Médica de Defensa en HeadleyCourt, Surrey.

  O enfoque revolucionario foi aclamado como un gran avance na biónica e a rehabilitación, xa que proporciona ós pacientes o control natural sobre o seu membro artificial.

  A pesar dos excelentes resultados, os médicos que tratan a este tipo de pacientes recoñecen que se trata dunha complexa cirurxía, que ademáis require tempo, paciencia e enerxía para aprender a utilizar a extremidade xa que o crecemento do nervio no músculo do peito pode tardar ata tres anos. Tampouco se pode obviar o elevado precio destes tratamentos. O brazo artificial de Garthwaite costou 60.000 libras, pero foi financiado polo Ministerio de Defensa. 

1O DESCUBRIMENTOS DA CIENCIA NO 

2013

  A inmunoterapia contra o cancro abre una nova esperanza para tratar a enfermidade.

  A comunidade científica experimentou un cambio de escea no 2013, cando lograron ensaios prometedores na inmunoterapia contra o cancro, a creación de mini órganos a través de células nai e estratexias de deseño de vacinas.

  A revista científica Science publicou a súa lista anual dos descubrimentos do ano. En primeiro lugar  encóntranse os novos tratamentos que empuxan ás células T e outras células inmunolóxicas a combatir o cancro. Un achado que abre un panorama máis prometedor no combate desta enfermidade.

                  

1.- Inmunoterapia contra o cancro.

  Varios dos avances de hoxe na inmunoterapia contra el cancro poden ser rastreados a  fins dos anos oitenta, cando investigadores franceses identificaron un receptor nas células T, chamado CTLA-4.

  James Allison descubriu que este receptor preveniu a células T de atacar invasores con toda a súa forza. A mediados dos noventa. Alison mostrou que bloquear o CTLA-4 en ratóns podía desatar ás células T contra as células tumorosas nos animais, encolléndoos dramáticamente.

  Mentras tanto, os investigadores xaponeses identificaron outro "freo" nas células T coñecido como PD-1. Ensaios clínicos involucrando este receptor comenzaron en 2006, e resultados preliminares en pequenos grupos de pacientes parecen ser prometedores.

  Outra área de interese involucra a modificación xenética de células T para volvelas branco de tumores. En 2011 esta estratexia, coñecida como terapia antixénica quimérica, ou terapia CAR, electrificou o campo de investigación do cancro, y e é agora o suxeito de numerosos ensaios clínicos particularmente en cancros de sangue.

  En consecuencia, varias compañías farmacéuticas que non querían ter nada que ver con inmunoterapia fai varios anos, agora están invirtindo moito.

  Aínda hai moita incertidumbre sobre cómo varios pacientes se beneficiarán destas terapias, varias das cales aíndan son experimentais e para qué formas de cancro funcionarán mellor. Os científicos están ocupados tratando de identificar biomarcadores que poderían ofrecer respostas e pensando en maneiras para volver ós tratamentos máis potentes.

  Pero un novo capítulo en investigación e tratamento do cancro comenzou e a revista Science recoñece este feito mediante o recoñecer a inmunoterapia de cancro como o descubrimento científico máis significativo do 2013.

2.- CRISPR: Editar xenomas de forma máis barata, fácil e precisa

  Esta técnica de edición xenética foi descuberta en bacterias, pero investigadores agora empúñanna coma un escarpelo para ciruxía en xens individuais. A súa popularidade disparouse este ano conforme máis dunha dúcia de equipos de investigadores usáronna para manipular os xenomas de varias células vexetais, animais e humanas.

  O equipo de Feng Zhang no Instituto Tecnolóxico de Massachusetts desenrolou un sistema denominado CRISPR para editar xenomas de forma máis barata, fácil e precisa, e fíxoo imitando un mecanismo que utilizan as bacterias para protexerse a sí mesmas dos virus e fortalecerse.

  En xaneiro, o grupo comproou que o sistema funciona en células eucariotas, o que confirmou o seu potencial para modificar os xenomas de ratóns, ratas e primates e incluso para axudar á investigación de enfermidades humanas.

  CRISPR son secuencias de ADN que moitas bacterias y arqueas utilizan para defenderse a sí mesmas, unha especie de sistema inmune que, ó mesmo tempo, permítelles evadir o dos mamíferos e infectalos.

3.- Células solares de baixo costo

  Unha nova xeración de materiais de células solares, máis baratas e fáciles de producir que aquelas en células de silicón tradicionais, gañaron suficiente atención este pasado ano. Células de Perovskita non son aínda tan eficientes como as células solares comerciais, pero están mellorando moi rápidamente.

4.- Bioloxía estructural para o deseño de vacinas

  Este ano, investigadores usaron a estructura dun anticorpo para deseñar un inmunóxeno – o ingrediente principal dunha vacina—para un virus de infancia que hospitaliza a millóns cada ano. Era a primeira vez que a estructura biolóxica resultou unha ferramenta tan poderosa para combatir unha enfermidade.

5.- Cerebros invisibles

  Esta técnica de xeración de imaxe, a cal volve o tecido cerebral transparente e pon ás neuronas (así como a outras células cerebrais) en pleno despliegue, cambiou a maneira na que os investigadores ven a este intricado órgano no  2013.

6.- Mini-órganos

  Investigadores levaron a cabo un notable progreso cultivando mini "organoides" tipo humanos in vitro este ano. De fígado, mini-riles e cerebros diminutos. Tales órganos humanos miniaturizados poderían probar ser moito mellores modelos de enfermidade humana que os animais.

7.- Raios cósmicos rastreados a remanentes de supernova

  Aínda que detectadas orixinalmente fai 100 anos, os científicos non están seguros de onde veñen as partículas de alta enerxía do espacio exterior coñecidas como raios cósmicos. Este ano, finalmente vincularon os raios ás nubes de escombro deixadas atrás polas supernovas ou estrelas facendo explosión.

8.- Embrións humanos clonados

  Investigadores foron capaces de derivar células nai de embrións humanos clonados este ano tras darse conta de que a cafeína xoga un papel importante no proceso, estabilizando moléculas claves en delicadas células de óvulos humanos.

9.- ¿Por qué dormimos?

  Estudios con ratóns mostraron que o cerebro límpase a sí mesmo –mediante expandir canais entre neuronas y permitindo que máis fluido cerebroespinal fluia por estos—moito máis eficientemente durante o sono. Os achados suxiren que a restauración e reparación están entre os propósitos principais de votar un sono.

10.- Os nosos microbios, a nosa saúde

  A investigación dos trillóns de células bacterianas que chaman fogar ó corpo humano deixou claro qué tanto estos microbios fan por nos. A medicina "personalizada" necesitará tomar a estos inquilinos en conta a fin de ser efectivos.

O ROBOT CHINO "YUTU" RODA POLO CHAN DA LÚA

   China apuntouse un importante dobre éxito na Lúa, este fin de semana, co descenso controlado da súa nave automática Chang E3 ó chan e, ás poucas horas, coas imaxes do vehículo Yutu, que viaxou no seu interior, avanzando os primeiros centímetros polo chan lunar. Son dúas maniobras moi difíciles que os enxeñeiros e científicos chinos lograron realizar á primeira. 

   Tras o alunizaxe da Chang E3, as seis rodas do Yutu ( Coello de Xade), amarradas durante a viaxe, soltáronse mediante pequenos dispositivos explosivos, cortouse o cable de conexión ca nave, despregáronse dúas estreitas rampas e por elas rodou o vehículo ata o chan lunar. Unha cámara da Chang E3 amosou os primeiros centímetros de avance do robot, xa co panel solar e o mástil despregados. As imaxes foron transmitidas pola televisión china CCTV , igual que, unhas horas antes, ás 14:12 (hora peninsular española) do sábado, emitiu en directo, desde o centro de control aeroespacial en Pekin, a operación de descenso suave da Chang E3 ó chan lunar. Según explicou a axencia espacial do país asiático, o robot móvese polas llanuras de lava que forman a coñecida como Bahía Arcoiris, un lugar elexido pola intensa exposición o Sol. 

  

  Cun peso de 140 kilos, o robot pode desprazarse a 200 metros por hora e está equipado, entre outras cousas, con catro cámaras e dous brazos móviles que poden extraer mostras do chan lunar. Durante a súa misión, instalará un telescopio na Lúa por primeira vez na Historia, observará a plasmaesfera (gas ionizado que circunda a Terra) e examinará mediante radar a superficie do satélite. Está deseñado para funcionar durante tres meses nos que explorará un área de tres kilómetros cuadrados viaxando unha distancia máxima de 10 km. 

  

  Este acontecemento histórico está sendo seguido con especial interés polos Estados Unidos, preocupado porque a chegada do robot chino elimine algúns dos lugares "históricos" da NASA no satélite. De feito, tras coñecer o lanzamento desta misión asiática, o goberno estadounidense plantexouse crear un "proxecto de lei da Lúa" que calificaría os sitios de alunizaxe das misións Apolo como parque nacional. 

  Nembargantes, esta idea podería crear problemas, xa que estaría violando o Tratado do Expacio Exterior das Nacións Unidas, un acordo que prohibe ós países ter posesión de territorio na Lúa e outros corpos celestes.