Powered By Blogger

sábado, 26 de abril de 2014

CAE A NOVENA GOTA DE BREA NO EXPERIMENTO MÁIS LONGO DO MUNDO

  O experimento máis longo do mundo deu hoxe un paso máis. Unha gota de brea, a novena despois dunha espera de máis de 13 anos, desplomouse no experimento máis longo da Historia, mención incluída no libro Guinnes dos récords, que se desenrola desde fai 87 anos na Universidade de Queensland (Brisbane, Australia). É a primeira vez que a lenta caída destas bágoas negras foi grabada en directo polas cámaras, aínda que ata agora os investigadores só proporcionaron imaxes do inminente choque en time-lapse e non da ruptura. 

                                                    
  
  Todo comenzou en 1927 nun aula. O profesor Thomas Parnell, custodio do experimento ata a súa morte, quixo demostrar aos seus estudiantes que hai sustancias que aparentan sólidos pero son fluídos de alta viscosidade. Para certificar a súa tese, Parnell encheu de brea quente un funil de colo sellado. Tras tres anos de reposo, o profesor rompeu o colo do funil e comenzou esta fantástica aventura sen fin. 

  O ritmo da caída foi, aproximadamente, dunha gota por cada década. A primeira caiu en 1938, a segunda no 47, a terceira en 1954, a cuarta no 62, a quinta en 1970, e a sexta no 79. Trala caída da séptima gota en 1988, os científicos decidiron dar un paso máis no experimento. Aillaron o habitáculo para que estivera en condicións ambientais especialmente controladas, dotando así de máis rigurosidade os datos recollidos xa que, ata entón, as variacións de temperatura podían variar a viscosidade do fluído. Selaron a cámara e dotaronna de aire acondicionado para manter permanente a temperatura interio. Gracias a esto, e á caída da octava gota no 2000, hoxe en día sabemos que a brea (baixo unhas condicións determinadas) é 2,3 x 10 elevado a 11 veces máis viscosa que a auga. 


  A proba é custodiada polo profesor Andrew White despois da morte o pasado ano do seu colega John Mainstone, que vixiou a mostra de brea durante nada menos que 52 anos sen poder ver nengunha caída en persoa. Mainstone perdeu a observación do colapso das gotas en tres ocasións, por un día no 1977, por só cinco minutos, en 1988, e no 2000, cando unha cámara web que grababa a escea sufriu un apagón de 20 minutos e perdeu o momento crucial. Despois deso, o experimento foi posto baixo vixilancia constante, con tres webcams. 
                           



sábado, 19 de abril de 2014

DRONES

   Os drones, palabra inglesa que significa abellóns polo seu ruido característico, desenroláronse, como tantos grandes avances da tecnoloxía actual, gracias á investigación militar durante 50 anos. Pero nos comenzos do século XXI, avións e helicópteros dirixidos por control remoto (RPAS, polas súas siglas en inglés) e vehículos aéreos non tripulados (UAV) estánse despoxando do seu uniforme de campaña para implantarse no ámbito civil con usos ben distintos.
                         
   Esta transferencia da tecnoloxía militar cara usos civís abriu un nuevo horizonte de posibilidades para o sector aeronáutico, que vai desde novas ferramentas para o control de cultivos, incendios e equipamentos industriais ata sistemas de recoñecemento de persoas ou artefactos en accións de seguridade e rescate. Os drones poden ser desde vehículos de menos de 900 gramos ata avións ou multirrotores de calquer tamaño nos que bastaría con instalar un sistema de pilotaxe remoto. Según a súa envergadura teñen distintos tempos de autonomía, funcionalidade e capacidade de carga. As súas posibilidades son innumerables: serven para evaluar o estado de cultivos, parques eólicos, solares ou tendido eléctrico; e tamén para realizar traballos de topografía, alzamentos de terreo e ortofotos, que combinan a fotografía aérea coa precisión dun plano.
                     
  A rapidez, lixereza e destreza destas aeronaves permítelles acceder a zonas inseguras en situacións complicadas. Por eso son ideais en rescates, controles de perímetro de vehículos sospeitosos, rastreos de edificios, avanzadillas de convoies ou incluso en aludes de neve. Cun dron dotado dunha cámara infrabermella pódese rexistrar unha ladeira en cinco minutos, mentras que un grupo de persoas pode tardar ata cinco horas.
  Gracias ao baixo coste destas aeronaves, un equipo liderado polo CSIC ha desenrolou un sistema para vixiar desde o aire a caza furtiva dos rinocerontes africanos. Os seus avións non tripulados están equipados con cámaras de foto e vídeo de alta resolución e visión nocturna.
  Entre os sectores que máis rápidamente están explotando as posibilidades destes vehículos destaca a producción de vídeo para cine e publicidade. 
  Un dos pequeños avións de control remoto que poderá utilizarse para vixiar incendios e vertidos; así como supervisar fronteiras, tendidos eléctricos e encoros, é o ALTEA-EKO. Trátase do primeiro dron civil matriculado en Europa e é español.
                     

MATERIA ESCURA NO CENTRO DA GALAXIA

   É unha materia de composición descoñecida que, ademáis non emite a suficiente radiación electromagnética como para ser observada directamente cos medios técnicos actuais, pero calcúlase que constitúe o 85% do universo. 
  Trátase da chamada "materia escura", e foi deducida polos especialistas a partir dos efectos gravitacionais que causa a materia visible do cosmos, como a das estrelas ou as galaxias. 


  O pasado mes de febreiro de 2014, uns 190 expertos no tema de todo o mundo reuníronse nun simposio celebrado na Universidade de California en Os Anxeles (UCLA) para poñer en común as últimas novidades nas investigacións sobre a materia escura. Entón, expuxéronse os resultados de varias análises que indican que dita misteriosa materia escura si existe, aínda que non poida verse nen rexistrarse.

                        
  
  Os raios gamma son un tipo de radiación electromagnética que pode ser producida por elementos radiactivos ou por procesos subatómicos de diversos elementos cósmicos, entre eles a materia escura. 
  Os raios gamma de alta enerxía que se producen no centro da nosa galaxia poden ser explicados en parte a partir de fontes conñecidas, como a interacción de sistemas binarios, púlsares aillados de restos de supernovas ou partículas que chocan co gas interestelar. Pero existe un exceso de raios gamma procedentes de dito centro de orixe descoñecida que, ademáis, é consistente coas prediccións sobre materia escura. 
  Ese exceso de raios gamma non adxudicado a causas coñecidas, é o que rexistrou o Telescopio Espacial de Raios Gamma Fermi, un observatorio espacial da NASA deseñado para estudiar as fontes de raios gamma do universo, co obxeto de detallar mapas das mesmas.
  Eses novos mapas, desenrolados por investigadores do Fermi National Accelerator Laboratory (Fermilab), do Harvard-Smithsonian Center for Astrophysiscs (CIA), do MIT e da Universidade de Chicago, permitiron agora analisar ese exceso de raios gamma e probar se as explicacións máis convencionais, como a presencia de púlsares non descubertos ou colisións de raios cósmicos en nubes de gas, poden explicalo. 

                       
  
  Aínda que ninguén coñece a verdadeira natureza da materia escura, os científicos creen que existen unhas partículas chamadas WIMP ("partículas masivas que interactúan débilmente") que a conforman. 
  Teorizouse que, nas súas interaccións e colisións, as WIMP aniquílanse mutuamente ou producen unha partícula intermedia, que rápidamente se descompón. Ambas reaccións provocarían unha producción de raios gamma que é o que parece que detectou o Telescopio Fermi.
  Cando os astrónomos restaron, dos datos deste observatorio, todas as fontes de raios gamma coñecidas do centro da galaxia, seguiu existindo neste unha emisión de raios gamma sobrante. 
  Os investigadores concluíron que este exceso axustaríase á producción de raios gamma que conlevaría a aniquilación de partículas de materia escura (WIMP) cunha masa de entre 31 e 40 GeV. Nembargantes, advirten que serán necesarias novas análises e rexistro para validar a interpretación de datos realizada. 


jueves, 17 de abril de 2014


VOLTA AO MUNDO SEN COMBUSTIBLE

   A empresa de aviación Solar Impulse presentou en Suiza o primeiro avión solar deseñado para superar o reto de dar a volta ao mundo sen utilizar nengún combustible, bautizado como Solar Impulse 2, que despegará en marzo de 2015 e será conducido por dous pilotos que poderán permanecer ata "cinco días e cinco noites" en voo sen ter que aterrar. 
  Nunha presentación mundial na localidade suiza de Payerne, os fundadores de Solar Impulse e pilotos do Solar Impulse 2, Bertrand Piccard e André Borschberg, desvelaron ao mundo o novo avión.

               
  
  Neste proxecto, que se iniciou hai xa 12 anos, participou un equipo multidisciplinar de 80 especialistas. Eles conseguiron que este avión almacene a enerxía suficiente, gracias a 17.248 células fotovoltaicas, que alimentarán ás catro hélices da aeronave e recolectarase e almacenará nas súas baterías de polímero de litio.
  O avión, que mide 72 metros, é similar a un Boeing 747 e é incluso "máis lixeiro" que un vehículo. A cabina mide 3,8 metros cúbicos e monitorizará as constantes vitais do piloto para detectar calquera posible anomalía. Pode acadar un máximo de altura de 8.500 metros e a súa velocidade máxima é de 90 km/h a nivel do mar e 140 km/h á máxima altitude. A súa velocidade mínima é de 36 km/h a nivel do mar e 57 km/h a máxima altitude.

           
    
   O Solar Impulse 2, que soportará temperaturas de 40 graos baixo cero pola noite e 40 graos polo día, despegará desde algún lugar da zona do Golfo e voará sobre o Mar de Arabia, India, Birmania, China, o Océano Pacífico, Estados Unidos, o Océano Atlántico e o Sur de Europa ou o Norte de Africa. 
  É "absolutamente eficiente enerxéticamente" e dispón "dos mellores motores, as mellores baterías e os materiais máis lixeiros" para poder manter o voo durante "cinco días e cinco noites" sen descanso. A cabina, monoplaza e cun asiento ergonómico, dispón dun pequeno servicio para os pilotos, que terán que alimentarse a base dunha comida especial e que só poderán durmir durante "20 minutos", algo para o que levan meses entrenando e que pensan superar coa axuda de técnicas de relaxación e auto hipnose. 
  Unha serie de dispositivos controlarán desde terra o seu estado de saúde en todo momento. Ademáis, levarán todo o tempo un paracaídas por se ocorrera unha situación de emerxencia e tiveran que saltar do avión. 
  Os pilotos son conscientes de que a súa aventura entraña moitos riscos, pero dedicarán o próximo ano a facer probas e a utilizar os simuladores tanto como poidan para minimizalos.
  Con esta iniciativa non pretenden que se construian avións solares para transportar pasaxeiros, senón convencer a políticos e cidadáns de que as enerxías renovables poden satisfacer gran parte da demanda enerxética.