A INTELIXENCIA, ESTÁ NOS XENES ???

   Investigadores do Instituto de Psiquiatría do King´s College de Londres identificaron por primeira vez un xene que aparece intimamente ligado á intelixencia. 

                                      

 Trátase do xene NPTN, que afecta indirectamente á comunicación entre as células cerebrais a través da codificación dunha proteína que actúa no proceso e que tamén pode controlar a formación da corteza cerebral, a capa máis externa do cerebro humano, coñecida como "materia gris" e cuxo espesor está relacionado coa capacidade intelectual. 

  

  

  O estudio, que analizou mostras de ADN, resonancias magnéticas e test de intelixencia de 1.583 mozos sans de 14 anos, mostrou que os adolescentes cuxo xene NPTN amosaba un alto rendemento tiveron un mellor desempeño nas probas de intelixencia. 

  É importante sinalar que a intelixencia vese influenciada por moitos factores xenéticos e ambientais, nembargantes o xene identificado explica unha pequena proporción das diferencias na capacidade intelectual. 

  En promedio, as probas do estudio reflectiron que os adolescentes cunha variante xenética particular, que afecta negativamente á expresión do xene NPTN e a súa actividade sobre a comunicación neuronal, tiñan unha corteza máis delgada no hemisferio cerebral esquerdo, sobre todo nos lóbulos frontais e temporais, e peores resultado nas probas de capacidade intelectual. 

    Buscaban saber cómo as diferencias estructurais no cerebro se relacionan con diferencias na capacidade intelectual, nembargantes, e por agora, a variación xenética identificada neste estudio só representa o 0,5 % da variación total da intelixencia. 

A ESTRELA MÁIS ANTIGA DO UNIVERSO

   Un equipo de astrónomos da Universidade Nacional de Australia descubriu a estrela máis antiga do universo ata a data. Según informa a web da Universidade, o astro formouse pouco despois do Big Bang, fai 13,7 millóns de anos. O descubrimento publicado no último número da revista Nature, permitiu aos astrónomos estudiar por primeira vez a química das estrelas, o que deu aos científicos unha idea máis clara de cómo era o universo na súa orixe. 

                        

                  

 O descubrimento, cambiaría a última fronteira alcanzada por investigadores da Universidade Complutense de Madrid, que sosteñen que casi todas as galaxias formaron as súas estrelas fai uns 8.000 millóns de anos. 

  A estrela 031300.36-670839.3, atópase na Vía Láctea a uns 6.000 quilómetros anos luz da Terra.

  Ata agora, pensábase que as estrelas primitivas morreron en explosións extremadamente violentas que contaminaron gran parte do espacio con ferro. Nembargantes, este descubrimento demostra signos de que esta contaminación prodúxose a través de elementos máis lixeiros coma o carbono e o magnesio e non mediante ferro.

  A composición da nova estrela mostra que se formou a raíz dunha estrela primoxénita que tiña 60 veces a masa do sol. Para que unha estrela como o noso sol se formase, foron necesarios o hidróxeno e o helio liberados no Big Bang, aos que se lles engadiu unha gran cantidade de ferro. 

  Nembargantes, para facer esta estrela primitiva, sería preciso un asteroide de ferro do tamaño de Australia e toneladas de carbono. 

  Esta revelación podería ter un gran calado xa que podería resolver unha discrepancia moi prolongada no tempo entre os datos obtidos pola observación e a predicción para aclarar a orixe do Universo, o Big Bang. 

  A estrela máis antiga ata a data descubriuse utilizando o telescopio SkyMapper, de 1,35 metros de diámetro, no Observatorio de Siding Spring, ao sureste do país, onde se está desenvolvendo un proxeto de investigación de cinco anos de duración, que en tan só un fotografiou máis de 60 millóns de estrelas, para crear o primeiro mapa dixital do ceo no sur. 

  Este descubrimento foi confirmado utilizando o telescopio Magallanes, en Chile, de 8,4 metros de diámetro. 

                   

AS MELLORES IMAXES CIENTÍFICAS DO 

ANO, SEGÚN SCIENCE

  A revista Science e a Fundación Nacional de Ciencia de EE.UU. (NSF) patrocinan cada ano un concurso chamado Desafío de Visualización,que premia os traballos gráficos que mellor conseguiron comunicar e promover a ciencia. Nesta última edición, o gañador  no apartado de vídeos é unha fantástica animación da NASA chamada «Dynamic Earth», que combina complexos modelos de computacións con imaxes en 3D para describir o efecto da enerxía do Sol no vento e as correntes oceánicas da Terra. A versión completa da película, en alta resolución e narrada por Liam Neeson, está sendo exhibida en máis de 60 planetarios de todo o mundo e ten unha audiencia estimada de 500.000 persoas.

  Os xuíces escolleron entre máis de 200 procedentes de doce países, polo seu impacto visual, a súa mensaxe e a súa orixinalidade. Entre os gañadores, destaca tamén unha infografía chamada «Wearable Power», que describe a roupa que ten fontes de alimentación integradas no tecido, un invento que pode ser útil na industria médica, a militar ou a roupa deportiva.

«Wearable Power»

DREXEL UNIVERSITY

  Outro dos premiados é un xogo de neurociencia chamado «EyeWire: A Game to Map the Brain», que permite aos xogadores mapear a estructura das neuronas do cerebro en 3D, e unha fotografía que mostra a beleza dos fluxos a microescala producidos polos corais formadores de arrecifes, a misma imaxe que serviu de portada ao último exemplar da revista Science.

SUPERCOMPUTADORAS

  As supercomputadoras, esas máquinas colosais en tamaño e en potencia, capaces de lograr en horas resultados que de outro modo esixirían décadas de traballo ou que incluso serían imposibles, posúen un halo popular de misterio e inaccesibilidade alimentado polo cine e a literatura de ciencia-ficción, pero a labor que realizan ten hoxe en día consecuencias en innumerables ámbitos da nosa vida cotiá. 

                   

              

 Na guerra da humanidade contra as enfermidades máis letais, as supercomputadoras lograron avances decisivos na localización de puntos débiles en microbios, a búsqueda de fórmulas químicas para novos medicamentos,a análise biofísica das forzas que gobernan os movementos dos glóbulos vermellos do sangue, e ata o estudo da  rede neuronal do cerebro.

  Detrás de moitos progresos recentes en química, mecánica, electrónica, aeronáutica, e enxeñería en xeral, tamén hai supercomputadoras. Noutros campos, a súa labor perfílase de igual modo como unha vía prometedora de avance.

                            

  Impulsar a supercomputación é por tanto unha necesidad imperiosa. E non só a fin de salvar vidas humanas cando se traballa a contrarreloxo para atopar cura a enfermidades mortais, senón tamén polos beneficios derivados de idear productos e métodos de fabricación máis competitivos; invertir hoxe en supercomputación pode conducir mañá a ganancias económicas varias veces superiores á cantidade invertida.

  En España, onde non faltaron persoeiros históricos relevantes no campo da computación, como por exemplo Leonardo Torres Quevedo, un pioneiro que fixo aportacións destacadas a este campo entre fins do século XIX e principios do XX, véñense dedicando esforzos meritorios á supercomputación. Unha mostra desto é todo o conseguido polo proxecto Consolider Ingenio 2010 "Supercomputación e eCiencia" (SyeC). Un espectacular video, acerca dalgúns dos proxectos científicos enmarcados en SyeC, e tamén ilustrando o moito que pode darlle a supercomputación á humanidade. Neste vídeo, descríbense diferentes proxectos de investigación de varias áreas científicas nas que a supercomputación é unha ferramenta clave. Simulacións que nos permiten ver a ciencia como non a viramos ata agora, xunto coas explicacións dos principais investigadores involucrados nos proxectos, son o eixe central deste audiovisual, que mostra de forma amena e fascinante o impacto da supercomputación na ciencia e na nosa vida cotiá.

IDENTIFICAN A ÁREA DO CEREBRO QUE NOS FAI HUMANOS

   Ao parecer diferenciámonos dos chimpancés nunha porcentaxe moi pequena do noxo xenoma. Aínda que parece que esas diferencias aumentan se se bota unha ollada máis detida e poderían ser incluso dez veces maiores do que se creía nun principio. En calquera caso, o que nos diferencia deberá estar no cerebro. E dentro deste, na corteza, a parte máis evolucionada do cerebro.

  Nesta dirección van os achados dun estudios da Universidade de Oxford publicado na revista Neuron que comparou mediante imaxes de resonancia magnética en 25 monos macaco e 25 humanos doce áreas a corteza frontal ventrolateral. Esta zona do cerebro só está presente nos humanos e outros primates e relacionouse tamén con procesos considerados típicamente humanos como a linguaxe, a flexibilidade cognitiva -que nos permite adaptarnos a un entorno cambiante-, e a toma de decisións. 

               

   Para sorpresa dos investigadores, once desas áreas eran moi parecidas en ambas especies, cunha sorprendente similitude na organización das rexións do cerebro que controlan a linguaxe e os procesos de pensamento complexos nos seres humanos e os monos. 

  Estas coincidencias, suxiren, según os autores, que algúns rasgos cognitivos exclusivamente humanos poden depender dunha estructura neural conservada evolutivamente que inicialmente servía para outras funcións.    Esto está na liña do observado ampliamente na natureza: a adaptación de estructuras xa existentes e que funcionan ben fronte á creación doutras novas da nada. 

  Os investigadores tamén observaron algunhas diferencias clave entre os monos e os seres humanos. Estas discrepancias estaban precisamente en cómo as diferentes zonas da corteza frontal ventrolateral se conectan, e por tanto interactúan, coas áreas do cerebro involucradas coa audición. Nos humanos a corteza prefrontal estaba mellor conectada coas áreas auditivas e os investigadores suxiren que esto pode ser crucial para a nosa capacidade de entendere e xerar a linguaxe. Ademáis, podería explicar tamén porqué os monos son pouco hábiles en algunhas tarefas auditivas e podería suxerir que os humanos usamos a información auditiva dunha maneira diferente ós monos. 

  Curiosamente, algunhas destas rexións que se viu que son similares nos seres humanos e os monos créese que xogan un papel importante nos trastornos psiquiátricos como a hiperactividade con déficit de atención, o trastorno obsesivo-compulsivo e o abuso de sustancias. 

  Outra sorpresa: Só unha das doce rexións comparadas parece ser exclusivamente humana, sen equivalente no cerebro dos macacos:  o polo frontal lateral. Esta área ten que ver coa planificación estratéxica, a toma de decisións, e a capacidade de multitarea, na que se supón que os humanos somos especialmente hábiles.